Details van dit toneelstuk

'Abortus provocatus' gaat over Manon, een mentaal zwakke dochter met een vage latrelatie en een suïcidaal verleden, zoals haar moeder het tegen iedereen loopt te vertellen. Het is de dag nadat Manon in de gracht sprong, met de vermoedelijke intentie om er niet meer uit te komen. Ze wordt gered en na een kort verblijf in het ziekenhuis probeert ze bij zinnen te komen op de bank bij haar vriendin, op veilige afstand van het ouderlijk huis.

Want juist de slechte verstandhouding met haar bemoeizuchtige moeder en een starre Christelijke opvoeding waren ongetwijfeld de kiem van langdurige tienerdepressies, ondanks intensieve jeugdzorgtrajecten. En dan is ze ook nog onbedoeld zwanger van haar parttime-vriendje. Die middag staat een abortus gepland, maar niemand weet nog dat ze die in het ziekenhuis, vol overtuiging, stiekem heeft afgezegd. Want vanaf het wonderlijke moment van haar verdrinkingsredding heeft ze levenszin gevonden in het moederschap.

Maar door het anti-abortus dogma van haar ouders en een totaal gebrek aan eigenwaarde is het voor Manon ondenkbaar om haar droom zomaar te verkondigen. Ze loopt voortdurend vast in de gedachte dat haar moeder de redding van haar kind moreel zal kapen.

Pas als ze beseft dat ze niks te verliezen heeft, besluit ze om zich voor te bereiden op de confrontatie met haar moeder, om voor eens en voor altijd af te rekenen met de frustraties die hun relatie op een absoluut dieptepunt heeft gebracht. Die gelegenheid komt echter veel eerder dan verwacht. Totaal onvoorbereid gooit ze haar moeder de vermeende abortus provocerend voor de voeten samen met het feit dat ze gisteren bijna verzopen zou zijn. En wat er dan vandaag eigenlijk nog toe doet. Zo vinden moeder en dochter de ingetogen gesprekstoon waar mee ze elkaars respect herwinnen.